Rozdział 58 - Ja zawsze byłam sama

   - Bo nienawidzę tych butów, które masz na sobie. - Powiedział pod nosem, znów robiąc tą dziwną minę. Miałam ochotę ściągnąć tego buta i przyłożyć mu nim w głowę. Za kogo on się uważa ? A ja myślałem że będzie to miły obiad i że Justin jest taki wspaniały. Może nie każdy ma tyle kasy, by kupować codziennie inne buty, które kosztują majątek. Wiem, bo sama chciałam sobie takie kupić. - A ja nienawidzę takich osób, jak ty. Takich, którzy uważają się za nie wiadomo kogo i udają kogoś, kim nie są. Ładny ci wizerunek zrobili, miły chłopiec z małego miasteczka w Kanadzie. - Wysyczałam i wycofałam się w stronę drzwi. Już miałam wyjść, gdy usłyszałam jego cichy głos.

   - Ja nikogo nie udaję. - Odwróciłam się do niego przodem i czekałam na kontynuację. – Po prostu czasami trudno jest wszystkim dogodzić. Przyjaciele oczekują ode mnie, że będę taki, jak dawniej, wesoły i nie mający problemów. Mama chce bym przez cały czas był tym małym Justinem, który sika w pieluchy. Scott z Usherem oczekują, że będę odpowiedzialny za swoje czyny. Wszyscy ludzie oczekują ode mnie niemożliwego. Powiedz mi: jak ja mam być sobą w świecie, gdzie każdy kogoś udaje ? Nie dziwię się, że mnie nie lubisz, ale sądziłem że jest inaczej. No ale po tym co ci zrobiłem nie powinienem się dziwić. Nigdy nie jest tak, że wszyscy cię lubią. Zawsze znajdzie się ktoś, kto nie zwraca uwagi na twoje zalety, ale widzi wszystkie wady. - Wiele razy słyszałam o manipulowaniu czyimiś uczuciami i muszę przyznać, że ten chłopak jest w tym mistrzem. Momentalnie cała złość mi przeszła, a w sercu pojawiło się dziwne uczucie. Jakby wyrzuty sumienia ? Tylko dlaczego ? A może to było coś zupełnie innego, coś czego nie czułam nigdy wcześniej.

   - To nie tak, że cię nie lubię, wręcz przeciwnie.. - Powiedziałam cicho. – Po prostu mam dystans do takich ludzi, jak ty. Nie chciałabym, żebyś udawał kogoś kim nie jesteś.

   - Tylko boję się, że to, kim jestem naprawdę może ci się nie spodobać – podszedł do mnie i spojrzał mi w oczy. – Boję się, że nie jestem dla ciebie wystarczający.

   - Justin, widziałeś mnie zakrwawioną. Pomogłeś mi i mówisz, że jesteś niewystarczający ? – Zapytałam, na co on uśmiechnął się blado. - Nie okłamuj mnie. Wolę najgorszą prawdę niż kłamstwo. Rozumiesz ? 

   - Jeśli któregoś dnia poczujesz, że chce ci się płakać, zadzwoń do mnie – Powiedział cicho, gładząc kciukiem mój policzek, który stawał się coraz bardziej czerwony. Znamy się ledwie tydzień. To za szybko jak dla mnie, jednak nie potrafiłam go odtrącić. Justin ma w sobie tą magię, to dziwne przyciąganie, które nie pozwala ci przejść obok niego obojętnie. Nie mówię tutaj o jego wyglądzie, talencie, ale o tym, jaki jest w środku. - Nie obiecuję, że cię rozbawię, ale mogę płakać razem z tobą.. - Kontynuował. Albo mi się zdawało, albo jego głos naprawdę drżał. - Jeśli któregoś dnia zapragniesz uciec, nie bój się do mnie zadzwonić. Nie obiecuję, że cię zatrzymam, ale mogę pobiec z tobą. Jeśli któregoś dnia nie będziesz chciała nikogo słuchać, zadzwoń do mnie. Obiecuję być wtedy z tobą i obiecuję być cicho. Ale jeśli któregoś dnia zadzwonisz i nikt nie odbierze. - Zawahał się przez chwilę - przybiegnij do mnie bardzo szybko. Mogę cię wtedy potrzebować.. - Wyszeptał na koniec i otarł łzy cieknące po moich policzkach. Nikt nigdy nie powiedział mi czegoś tak pięknego. 

   - Ja zawsze byłam sama – Odezwałam się w końcu. - Nigdy nie miałam przyjaciół, a jedyna bliska osoba wyjechała i zostawiła mnie samą. Sam widzisz, jaka jestem: nie uśmiecham się zbyt często, płaczę z byle powodu, ale lubię to, bo mało jest takich osób, jak ja. Zawsze byłam sama i już się do tego przyzwyczaiłam.

   - No tak. Ale zawsze chcesz być sama ? Nie chcesz kogoś kto razem z tobą będzie się cieszył twoim szczęściem ? - Zapytał cicho. Nie spuszczał ze mnie wzroku. Czułam, jak przeszywa mnie swoimi brązowymi oczami, tak jak pierwszym raz kiedy się spotkaliśmy. 

   - Chyba tak. Chyba chcę być sama. 

   - Mam nadzieję, że z czasem ci to przejdzie. 

   - Czemu ? Uważam, że w naszym pokoleniu jest normalne odrzucanie miłości. - Wyszeptałam, uciekając wzrokiem gdzieś na bok. 

   - Może i tak. Ale życie samemu ? Bez kogoś do kogo możesz się przytulić, powiedzieć, że go kochasz? Przecież to takie...magiczne. Może i to fajne, ale nie na dłuższą metę ! Uwierz mi..

    - To nie tak, że nie chcę, ja się po prostu boję. Co jeśli ukochana osoba mnie zostawi albo skrzywdzi ? Jeśli mnie oszuka, zdradzi, zrani, umrze albo zniknie? Widzisz, to jest ogromne ryzyko. Dla mnie zbyt duże. Zbyt wiele razy zostałam zraniona, by móc bez problemu ufać ludziom, dlatego nie możesz mieć mi za złe, jeśli pewnego dnia zamknę ci drzwi przed nosem, a potem przyjdę zapłakana i powiem, że bardzo cię potrzebuję.

  - Ja to przeżyłem już wiele razy, przezywam to nawet teraz ale wierze że w końcu to się zmieni. Ale wiesz, ważne, żebyś przyszła. - Powiedział i mocno mnie przytulił. W jego objęciach czułam się bezpieczna.