Rozdział 40 - Justin się obudził

2 tygodnie później
Obudziłam się w nocy cała zalana potem i z mokrymi policzkami. Czyżbym płakała przez sen? Chyba tak. Śniło mi się że stałam zupełnie sama na środku pola kukurydzy. Słońce ogrzewała moje ciało a lekki wiaterek rozwiewał moje włosy. Nagle wszystkie kolby zaczęły się trząść a ja nie wiedziałam o co chodzi, po chwili zobaczyłam mężczyznę w kapturze, nie widziałam jego twarzy. W ręce trzymał nóż i kawałek sznurka. Deszcz lunął z nieba i rozpętała się burza.
-Czego chcesz? Kim jesteś?- zapytałam cofając się do tyłu. On tylko posłał mi cwaniacki uśmieszek i zbliżył się do mnie jeszcze bliżej, zaczęłam uciekać ale on był szybszy. Chwycił mnie za nadgarstki i podniósł do góry, sprawiając że nie miałam gruntu pod nogami. Wtedy jego kaptur się zsunął. Zobaczyłam Justina, miał przekrwione i podpuchnięte oczy, podrapaną i posiniaczoną twarz a z jego wargi sonczyła się niemal że czarna krew. Poczułam ukucie, spojrzałam w dół, zobaczyłam że z mojego brzucha wystawał wielki nóż. Przysunął swoją twarz do mojej i wyszeptał "To za to ci mi zrobiłaś i za Jeydona". Wtedy się obudziłam. Poszłam do łazienki po czym stanęłam przed lustrem opierając się o umywalkę.
- Bądź silna. - Powiedziałam do swojego odbicia. Miałam okropne poczucie winy że Justin leże w śpiączce przeze mnie a ja się od tamtej randki regularnie spotykam z Jeydonem. Od tego czasu codziennie śni mi się ten sen. Tylko Justin uśmierca mnie na różne sposoby. Może to już czas iść do jakiegoś terapeuty, sama nie wiem chodź to by mi dobrze zrobiło w tym tępię czeka mnie psychiatryk.  No ale co ja mam na to poradzić że on ma  w sobie to coś i potrzebuje wypełnić pustkę w sercu "używając" Jeya... Chlusnęłam twarz zimną wodą i wróciłam do łóżka. Nie zasnęłam już. Wpatrywałam się w sufit i myślałam co by było gdybym wtedy nie przyjechała do Atlanty, nie poznała bym Justina, pewnie wszystko było by wiele prostsze. Choć mogła bym wylądować z gromadką dzieci pod warzywniakiem...
O dziewiątej zeszłam do kuchni na śniadanie. Była tam już Pay ze swoim chłopakiem która jak zwykle zaświniła cały blat okruszkami i masłem. Mieszkanie z nią to czasem udręka... ale lepsze to niż samotność w czterech ścianach.
- Chris a ty tutaj przypadkiem nie przebywasz za często ? - Stanęłam przed nim i zaczęłam stukać paznokciami w blat.
- E..noo. - Zaczął się jąkać.
- Spoko, rozumiem że w tym wielkim domu zgubił byś się bez Justina a tego nikt by nie chciał. - Zaśmiałam się z Pay pod nosem a ten strzelił buraka i też zaczął się śmiać. Zjadłam śniadanie, płatki z mlekiem bo jak zwykle w lodówce było prawie pusto. Poszłam do łazienki i wzięłam ciepły i długi prysznic. Wysuszyłam włosy i dokładnie je wyprostowałam. Nie chciało mi się dziś malować więc postawiłam na naturalność, jedynie trochę korektora pod oczy. Z szafy wyciągnęłam pierwsze lepsze spodnie, szarą koszule w kratkę, czarne trampki i torebkę z pumy, szyje oplotłam szarym szalikiem ponieważ bardzo bolało mnie gardło. >klik< . Nie powiem że wyglądałam dobrze ale nie miałam ochoty się stroić i dobierać ciuchów. Do torebki włożyłam gumy do żucia, telefon, kluczyki od domu i od mojego kanarkowego volkswagena którego po prostu kocham i nigdy mnie nie zawiódł. Czasem prawdę mówiąc czuje się w nim jak barbie ale mniejsza o to. Po godzinie dotarłam na drugi koniec miasta i znajdowałam się pod szpitalem. Zaparkowałam na parkingu i skierowałam się w stronę wejścia gdzie zostałam zaatakowana przed trzech paparazzi. Już widzę jutrzejszy nagłówek jakiegoś brukowca. "Modelka Channel Black bez makijażu i w niegustownych ciuchach udaje się na potajemne schadzki z Justinem, czy jej obecny chłopak powinien się bać ?". Nie nawidzę takich ubarwionych wiadomości. Tak jakby nie można było już odwiedzić nieprzytomnego przyjaciela w szpitalu. Prawdę mówiąc nie wiem czy mogę nazwać JB moim przyjacielem albo kolegą a zwłaszcza chłopakiem. Nie wiem jak określić stosunki między nami, chyba po prostu znajomi. Zawsze będzie zajmować ważne miejsce w moim sercu ale narazie chce go odstawić na drugi plan. Czuje że go kocham i to bardzo ale boje się przyznać do tego.
Chwile później dotarłam do jego sali. Leżał tam niemal że sztywno jak zawsze... odrazu resztki dobrego humoru wyparowały ze mnie. Usiadłam na krześle koło jego łóżka i po prostu tam siedziałam. Co jakiś czas odgarniałam kosmyki włosów które spadały mu na powieki i wypowiadałam bezsensowne zdania.
Oczami Justina
Kolejny dzień, tak mi się przy najmniej wydaje bo straciłem rachubę czasu i nie wiem ile tutaj jestem. Według  lekarzy leże tutaj kompletnie sztywny i nie wiem co się dzieje. Ale to nie do końca prawda, mogę ruszać szyją, palcem u stopy i górną wargą może to nie wiele ale robię małe postępy, wiem również co się dzieje wokół mnie i słyszę każdy słowo. A zwłaszcza słowa Nel, mówi że mnie kocha, ile by dała abym się obudził i ją usłyszał. Ale ja jak ten ciul nie mogę nic, kompletnie nic. Ale z tym że mnie kocha to coraz rzadziej tak jakby próbowała wymazać to ze swojej pamięci. Wiem że nie jest jej łatwo.
- Jest już późno, do zobaczenia jutro Justin. - wy powiedziała mi do ucha. Nie pożegnała się pocałunkiem jak to kiedyś robiła. Zebrałem wszystkie siły, rozchyliłem usta i wypowiedziałem ciche "nie". Wkońcu mi się udało, chodź nie byłem pewien czy słyszała.
- Nel opanuj się bo cie psychiatryk czeka,. - Wykrztusiła przez zaciśnięte zęby.
- Nie idź jeszcze. - Wyszeptałam. - Proszę. - Dodałem po chwili. Z trudem podniosłem powieki. Nel stała przed moim łóżkiem z lekko rozchylonymi wargami.
- Ty.. się o..obudziłeś. - Wydusiła z siebie po chwili. Pokiwałem twierdzocą głową.
Oczami Nel
Justin się obudził. A ja kompletnie nie wiem co mam zrobić. To znaczy wiem że muszę zawołać tutaj lekarza i ... ee po co ja jeszcze tutaj stoję.
- Poczekaj chwile. - Wyjąkałam. Jak zwykle spanikowałam, cała ja, po prostu świetnie. Ruszyłam w stronę drzwi i gdy je otworzyłam wpadłam na lekarza który miał zapewne zamiar wejść.
- Justin się obudził. - Odrazu gdy to wypowiedziałam lekarz nie zwracając uwagi na to że stoję przed nim podszedł do niego, w efekcie zostałam lekko staranowana. Pielęgniarka wyprosiła mnie z sali. Zadzwoniłam do Chrisa żeby przyjechał jak najprędzej co oznaczało godzina. Kwadrans później personel szpitala opuścił sale i pozwolił mi do niego wejść. Po chwili zastanowienia weszłam po czym odrazu ruszyłam w strone łóżka nie odrywając wzroku od czubka mojego obuwia.

* * *

Dziś bez ogłoszeń parafialnych.

Do następnego. ; *