Rozdział 38 - To było prawie jak łąka w Windowsie.

Oczami Nel

Przy pomocy Chrisa wstałam z krzesła i stanęłam na wprost lekarza który zwrócił się do jego mamy.
- Co z moim synem ? - Zapytała przerażona Pattie. Lekarz jeszcze raz przeanalizował kartę i po chwili odpowiedział.
- Ciężko mi to mówić ale jest nie najlepiej. Obecnie jego stan nie jest stabilny. Z zeznań świadków wynika ze jechał bardzo szybko co również widać z obrażeń. Ma potłuczone żebra, zwichnięty lewy bark, złamaną nogę i poważny uraz głowy. A najgorsze jest to że nastąpił stan zaniku widocznych oznak życia organizmu, takich jak bicie serca, akcja oddechowa czy krążenie krwi, potocznie mówiąc śmierć kliniczna i zapadł w śpiączkę. Ciężko mi jest cokolwiek jeszcze stwierdzić. Nie mam pojęcia kiedy się obudzi i czy to wogóle będzie miało miejsce. Ale trzeba być dobrej myśli. Zapraszam teraz państwa do recepcji, musicie załatwić kilka formalności. My przed ten czas go przewieziemy do sali nr 490 na piątym piętrze. - Słuchałam tego jakbym była zahipnotyzowana, nie wierzyłam własnym uszom. Kiwałam tylko przecząco głową, chciałam krzyczeć, płakać i machać rękami aby się wyżyć ale nie mogłam, cała energia uszła ze mnie jak z przedziurawianego pontonu.

*

Minęło kilka godzin. Lekarze nad nie wpuszczali nikogo do sali Justina, cały czas pielęgniarki doczepiały mu nowe kabelki i wstrzykiwały różne rzeczy, tyle zdołałam zobaczyć przez szpary w zasłonach. Usher ze Scooterem musieli gdzieś jechać, Pattie wrócić na dwa dni do Atlanty a reszta rodziny gdzieś po prostu zginęła. Siedziałam na korytarzu z Payton która niedawno przyjechała i Chrisem. Patrzyłam się pustym wzrokiem w nieistniejący punkt na podłodze, co jakiś czas po moim policzku spłynęła pojedyncza łza.
- Nel, słyszysz mnie ? - Chris potrząsnął mnie delikatnie za ramie i wtedy powróciłam do rzeczywistości.
- Co mówiłeś ? Przepraszam ale cie nie słuchałam.
- Telefon ci dzwoni.
- No faktycznie. - Wyjęłam telefon i odebrałam połączenie od Jeya.
/rozmowa telefoniczna/
- Hej. - Powiedziałam lekko zachrypniętym głosem.
- No cześć. Gdzie ty jesteś bo właśnie stoję u ciebie pod domem i jak zapewne wiesz ciebie nie ma.
- Przepraszam, powinnam wcześniej zadzwonić. Jestem w szpitalu... z dzisiejszego wypadu na miasto nici.
- A coś ci się stało, czy jak ?
- Nie...Justin.
- A więc to prawda... nie zawracam ci już głowy. Zadzwonię może jutro. Trzymaj sie. Pa.
- Cześć.
/koniec rozmowy telefonicznej/
- Nel, może pójdziemy coś zjeść, siedzimy tu od rana.
- To wy idźcie, ja tu zostaje.
- Może coś ci przynieść ?
- Nie trzeba. - Pay popatrzyła się na Chrisa i tylko wzruszyła ramionami. Po chwili już ich nie było. Kilka minut później z sali wyszła młoda pielęgniarka która skierowała się w moją stronę.
- Jego stań się ustabilizował lecz nadal jest w śpiączce. Możesz do niego iść. - Wstałam z krzesła i posłałam kobiecie spjrzecie pod tytułem "dziękuje". Wolnym i smętnym krokiem podeszłam do drzwi. Chwyciłam za klamke którą mocno nacisnęłam a po chwili lekko popchnęłam uchylając drzwi. Zrobiłam krok do przodu i znalazłam się w pomieszczeniu w którym leżał Justin. Podeszłam do jego łóżka po czym przysunęłam taboret na którym usiadłam. Spojrzałam na jego twarz która była strasznie blada i posiniaczona, po moich policzkach znów spłynęła porcja łez. Złapałam go za rękę i wyszeptałam ciche "hej". Rozglądnęłam się po pokoju próbując stłumić w sobie uczucia.
- Justin, tak bardzo chciałabym abyś mnie teraz słyszał... tak bardzo przepraszam za wszystko to moja wina, nie powinnam myśleć tylko o sobie. Zachowałam się jak idiotka. Proszę cie, nie poddawaj się, nie teraz, jeżeli nie dla siebie to dla mnie. Nie możesz mnie zostawić, zrozum to. Jeżeli ty..ty byś... - Już nie mogła skończyć tylko wybuchłam cichym płaczem. Nachyliłam się nad nim odgarniając swoje włosy które opadły na jego twarz i delikatnie pocałowałam w kącik ust i wyszeptałam ciche "kocham cie" do ucha.
Oczami Justina (kilka minut wcześniej)
Leżałem cały zesztywniały nie mogłem wykonać żadnego ruchu i nie czułem swoich mięśni lecz za to okropny który ból od czasu do czasu dawał się we znaki. Nagle usłyszałem czyjeś kroki i szuranie po podłodze, minęło kilka sekund a delikatna dłoń oplotła moją rękę.
- Hej. - Usłyszałem kobiecy głos który dotarł do moich uszu. Byłem pewien że skądś go znam lecz nie mogłem go do nikogo dopasować. - Justin, tak bardzo chciałabym abyś mnie teraz słyszał... tak bardzo przepraszam za wszystko to moja wina, nie powinnam myśleć tylko o sobie. Zachowałam się jak idiotka. Proszę cie, nie poddawaj się, nie teraz, jeżeli nie dla siebie to dla mnie.Nie możesz mnie zostawić, zrozum to. Jeżeli ty..ty byś... - Wtedy usłyszałem cichy szloch a po chwili poczułem czyjeś delikatne i pełne usta na swoich. Teraz miałem stuprocentowa pewność że to była Nel. Następnie wyszeptała mi do ucha "kocham cie". Próbowałam się ruszyć lub chociaż unieść powieki do góry ale na marne, to było silniejsze odemnie. Nic nie mogłem zrobić. Moje serce gwałtownie przyśpieszyło tępo, miałem wrażenie że rozerwie mi klatkę piersiową. Chwile później usłyszałem pikający dźwięk który strasznie drażnił moje uszy, gdy minął czułem się jak na targowisku. Niezliczona liczba osób próbowała się przekrzyczeć i kręciła się wokół mnie wywołując zamieszanie. Zacząłem się dusić, nie mogłem złapać oddechu wtedy ktoś założył mi maskę tlenową co ułatwiło wykonywanie jednej z podstawowych czynności. Poczułem okropne zimno i znalazłem się w dziwnym miejscu, kompletnie nie wiedziałem gdzie jestem. Ku mojemu zdziwieniu odzyskałem siły dzięki czumu mogłem otworzyć oczy, nie było tam nic, kompletna pustka. Szedłem przed siebie i cały czas byłem w tym samym miejscu. To było prawie jak łąka w Windowsie. Minęło klika chwil i ponownie poczułem ciepło.

* * *

No więc jutro mijają dokładnie dwa miesiące jak pisze tego bloga. Mam nadzieje że będę pisać jeszcze kolejne dwa, choć to prawie nie możliwe. Ja po prostu "kocham" to opowiadanie mimo to że ciągle na nie narzekam . xD

Obecnie jestem u mojej kuzynki i nie mam za bardzo czasu na pisanie, a jak znajdę chwile to się skupić nie mogę bo mam urwanie głowy... poza tym internet tak się muli że wczoraj nie mogłam zalogować się na bloggera i na inne stronki. Jedynie jakoś GG działa ale czasem też szwankuje. Widać że jestem w tym 1% Polski gdzie PLAY nie odbiera...

Nie wiem kiedy natępny, może w sobote/niedziele. Mam nadzieje że będzie tutaj conajmniej 38 komentarzy. Wierze w was . < 3

Sorry za błędy...

Ps. Fallować mnie na >TWITTER<